Ben bir görmezim elinde baston,

Horoz seslerinden sonra çalan saatim uyandırır beni de her sabah,

Ya okuluma giderim, ya işime giderim zamanında,

Bazen kahveye gidip, bir kahve söylerim kendime,

Yalnız başıma tiyatroya gittiğim de olur.

Sevinirim arkadaşım nişanlandı diye,

Üzülürüm annemin ağrıyan midesine.

Renklerin isimlerini bilirim yalnızca,

Güneş ışıklarıyla alabildiğine dostum,

Yağmur altında yürümekten büyük haz duyarım.

Ayak seslerinden anlarım insanların geldiğini,

Gül, elime batan dikeni, kokusuyla güzeldir bana,

İnsanların işini görüvermek beni de mutlu kılar.

Peki ama niçin görenler benim merdivenlerden inemeyeceğimi söylerler?

Dolmuş şoförü niçin paramı almak istemez?

Masanın üstündeki kibriti ellerimle aramam neden garipsenir?

Hele neresi acayip yolda bastonla yürümenin?

Görenlerin gözünde ya çok zekiyim,

Ya da elinden bir şey gelmez biri.

O insanları da anlarım aslında ya

Ve sabrederim sınırlarımı zorlayarak

Bazen de derim: Sıradan bir insan olmak varmış insanların gözünde.

Halis Kuralay